Sahip olup ihtiyaç duymamak, ihtiyaç duyup sahip olmamaktan iyidir -Franz Kafka

Burada biraz "istifçilik" konusuna değinilmiş gibi geldi ilk bakışta :) istifçilik aslında psikolojik bir hastalıktır. Bu hastalığa sahip olan insanların kısaca "atamama" hastalığı vardır. İhtiyacı olsun olmasın belirli eşyalarını saklama saplantısındadırlar. Bu durum o kadar ileri gider ki -eşya yığınlarının altında- ölmüş hayvan cesetlerine bile rastlanabilir.

Tabii ki bu aforizmayı böyle bir yönden incelemek çok doğru değildir, ama laf lafı açar derler ya benimki de o hesap işte :)

Bu aforizmanın asıl konusu "ihtiyaç olduklarımıza ulaşamamamızla" ilgilidir. Kimi zaman bir nesneye ihtiyacımız olabileceği gibi kimi zaman da bir insana, bir dosta ihtiyacımız olur. İhtiyaç duyma isteği "yokluk" sonucunda ortaya çıkan bir dürtüdür. Hani bir şeye ihtiyacınız olduğu zaman o şeyi asla bulamazsınız ya :)... Bir nesneye, bir insana, veya bir olaya ihtiyaç duyup o varlığa, olguya sahip olamamak insanı asıl üzen konudur. Sahip olmanın da "önemi" böyle bir "ihtiyaçta" ortaya çıkar. Yani kısaca, elimizde dünyanın en gereksiz nesnesi olması; dünyanın en önemli varlığına ihtiyaç duyup sahip olamamamızdan çok ama çok daha iyidir.