Gençler mutludur; çünkü güzeli görebilme yetileri vardır. Güzeli görebilme yeteneğini sürekli canlı tutan insanlar asla yaşlanmaz. -Franz Kafka

-
Haydi hep beraber en son mutlu olduğumuz anımızı hatırlamaya çalışalım. Şöyle bir tahmin yapacağım: hemen hemen hepimiz "güzel" olarak nitelendirdiğimiz bir anımızı hatırladık (tabii intikam aldığımız veya kavgada birinin suratını dağıttığımız anıları saymıyorum ki bu anı eğer sizi gerçekten mutlu ediyorsa, bunun nedeni de iyice düşünülmeli). Peki, eğer güzel olarak nitelendirdiğimiz bu anılarımıza daha dikkatli yoğunlaşırsak; bu anıda hepimiz şu noktayı yakalayacaktır: bu anımızda bizi mutlu eden şey güzeldir. Peki o an biz bu "güzeli" nasıl gördük? Görmeyi mi istedik? Bütün sıkıntılarımız bitmiş ve sadece güzellik mi kalmıştı?

Aslında bizimki paha biçilemez bir yetenek: güzeli görebilme yetisi. Yeti, felsefe terimi olarak, "bir şeyi yapabilme gücü, doğal yatkınlık" olarak tanımlanır. Bu doğal yatkınlık da gençlerde bütün gücüyle kendini göstermeye meyillidir. Yaşlandıkça insanlar, toplumun yükledikleri sorumluluklarla birlikte, yetişkinliğin getirdiği sıkıntıların yoğunluğundan dolayı "güzeli görebilme yetilerini" kaybediyorlar. Aslında bana kalırsa kaybetmiyorlar, unutuyorlar. Bu yeti de eğer tekrar hatırlanır veya hiç unutulmazsa; bu yetiye sahip insanları öldüren sadece bedenleri olacaktır, ruhları değil.
Yer: Ankara, Turkey

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben bir kafesim; kuşunu arayan. -Franz Kafka

-
Kuş ve kafes ikilisini çoğumuz duymuşuzdur. Hatta en meşhur sözlerden birisi de şudur sözdür: "Bülbülü altın kafese koymuşlar illede vatanım demiş." Altın kafese kapatan kişi onu ne kadar severse sevsin... Şimdi olaya farklı bir taraftan bakıyoruz: bu sefer kafes biziz. Bir kafes olmak çeşitli şekillerde yorumlanabilse de en bariz tanımlaması "hapsetmek" üzerinedir. Bir kafes olarak -var oluş nedenimiz gereği- içimizde bir "şey" saklamalıyız, bir canlı. Ve şunu biliyoruz ki bir kafeste "genellikle" canlılar zorla tutulurlar. Biz de saplantılı olarak sevdiğimiz, bizden uzaklaşmasını istediğimiz, sadece bizim olmasını istediğimiz kişiler ararız hayatımızda; ve o kişileri içimize hapsederiz. Başkasına ait olabileceği düşüncesi bile bazen katlanılmaz olur. O kişiyi -kuşu- içimize -kafese- hapsettiğimiz zaman, artık bizden kendi isteğiyle kurtulamaz. Ta ki kafesi kendimiz açana, veya kafes kırılana kadar...
Devamı

Anlatamam. İçimde neler olup bittiğini hiç kimseye anlatamam. Kendime bile anlatamıyorum. -Franz Kafka

-
Söylemek ne kadar kolay değil mi? Herkes bir şeyler söyler. Herkesin her konuda bir fikri vardır: eksik ya da tam, doğru ya da yanlış; alim'in ya da cahilin. Zaten insanın doğası gereği öyle olmak zorunda. Peki hiç düşündünüz mü: "söylemek" ve "anlatmak" arasındaki farkı? Birine bir şey söylemek kolaydır: ağzından eğri yada doğru kelimeleri dökersin. O kadar. Ama anlatmak... Anlatmak; bilgi vermek, izah etmek anlamlarına gelmektedir. Açıklamak... Bir konuyu açıklaman için önce o konuyu anlaman gerekir. Bu, bütün insanlar için böyledir. Aklı, kalbi, düşünceleri, ruhu karışık olan bir insan sadece söyler içindeki fırtınayı. Ama işler anlatmaya gelince, kendisinin bile bilmediği konuyu bir başkasına açıklamaya gelince... Cümlenin devamını zaten az buçuk "hepimiz" deneyimlemişizdir.
Devamı

Konuştuğumdan farklı yazıyorum, düşündüğümden farklı konuşuyorum ve düşünmem gerekenden daha farklı düşünüyorum. Böylece, tüm bunlar sonsuz ve derin bir karanlığa doğru devam edip gidiyor. -Franz Kafka

-
Bu aforizmayı, ikinci bölümünden başlayarak ele almam daha doğru olur. Nedir o bölüm? -Düşündüğümden farklı konuşuyorum. Buradaki vurguyu, aslında baskı altında olan bir insanın yaşadığı zorluğa işaret ettiği şeklinde yorumluyorum. Eğer tek bir insan bile -ki şu anda kimi gerçek gazetecilerin düştüğü durum budur- düşündüğünden farklı konuşmak zorunda "bırakılırsa", burada gerçek özgürlükten bahsedilemez. Düşündüğünden farklı konuşan bir insan -başkaları tarafından dayatılan düşüncelerden, diğer bir deyişle, düşünmeleri gerekenden- farklı düşündüğü için konuşamadığı konuları yazarak dışa vurmak zorunda kalır. Ve son olarak eğer bir insan inandığı gerçekleri ve/veya doğruları dilediği gibi -saygı çerçevesi her zaman bakidir- dışa vuramazsa önce kendisi, sonra da -inandığı doğrularla birlikte- yanlışa "maruz bırakılmış" çevresi karanlığa doğru çekilmeye devam eder.
Devamı