Ancak düşünsel açıdan kayıp olanlar tartışırlar. -Oscar Wilde

-
Bir tartışmanın gerçek amacı nedir?

Bu hayati soru, bize, bu cümleyi yorumlamamızda yardımcı olacak kilit sorudur. Bu sorunun cevabı çoğu insan tarafından yanlış yorumlanmış, veya -işlerine öyle geldiği için- yanlış cevaplanarak eyleme dökülmüştür. Günümüzde insanların büyük çoğunluğu tartışmayı "zıt fikirli olduğu insanı ezmek", "kendini haklı çıkarmak" amaçlarıyla kullanıyor. Doğal olarak şu soruyu sorabilirsiniz: "Zaten haklı olduğumu düşündüğüm için tartışıyorum. Haklı çıkmak için uğraşmayacaksam, neden tartışayım ki?"

Aslında bu düşünce, "doğru başlayıp yanlış biten" bir düşüncedir. Evet haklı olduğumuzu düşündüğümüz için tartışırız. Ama amacımız "haklı çıkmak" olmamalıdır. Tartışmaların asıl sebebi -Türkiye'de ve Dünya'nın çoğu yerinde olduğunun aksine- doğru bilgiyi açığa çıkarmaktır. Eğer insanın belli bir düşünce hedefi yoksa -yani o kişi düşünsel olarak nereye varacağını bilmiyor, yani kayıpsa- o kişi doğru düşünce yolunu bulmak için tartışmalıdır. Doğru olanı açığa çıkarmalıdır, kendini haklı çıkarmaya çalışmamalıdır. Sonunda kazanan taraf yoktur çünkü, ortaya çıkan doğru bilgi vardır. Yani en azından böyle olmalıdır...
Yer: Ankara, Turkey

Yorumlar

  1. b&b2 Haziran 2021 14:58

    Bu söz "tartışma" kavramına ait tanımın "zıt fikirli olduğu insanı ezmek" veya "kendini haklı çıkarmak" gibi aslında etimolojik kökünden ayrı tarif edildiği ve bu gerçek üzerine bina edildiği ön kabulüne dayanılarak söylenmiş gibi durmaktadır.

    Wilde burada "tartışma" kavramını realitede olan şekli ile ele aldığında, çıkarımında haklı görünmektedir. Fakat tartışmanın tanımının bunun üzerine inşa edilmesi çok doğru değil. Burada "tartışma" yerine başka bir ifade kullanılması yerinde olurdu.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben bir kafesim; kuşunu arayan. -Franz Kafka

-
Kuş ve kafes ikilisini çoğumuz duymuşuzdur. Hatta en meşhur sözlerden birisi de şudur sözdür: "Bülbülü altın kafese koymuşlar illede vatanım demiş." Altın kafese kapatan kişi onu ne kadar severse sevsin... Şimdi olaya farklı bir taraftan bakıyoruz: bu sefer kafes biziz. Bir kafes olmak çeşitli şekillerde yorumlanabilse de en bariz tanımlaması "hapsetmek" üzerinedir. Bir kafes olarak -var oluş nedenimiz gereği- içimizde bir "şey" saklamalıyız, bir canlı. Ve şunu biliyoruz ki bir kafeste "genellikle" canlılar zorla tutulurlar. Biz de saplantılı olarak sevdiğimiz, bizden uzaklaşmasını istediğimiz, sadece bizim olmasını istediğimiz kişiler ararız hayatımızda; ve o kişileri içimize hapsederiz. Başkasına ait olabileceği düşüncesi bile bazen katlanılmaz olur. O kişiyi -kuşu- içimize -kafese- hapsettiğimiz zaman, artık bizden kendi isteğiyle kurtulamaz. Ta ki kafesi kendimiz açana, veya kafes kırılana kadar...
Devamı

Anlatamam. İçimde neler olup bittiğini hiç kimseye anlatamam. Kendime bile anlatamıyorum. -Franz Kafka

-
Söylemek ne kadar kolay değil mi? Herkes bir şeyler söyler. Herkesin her konuda bir fikri vardır: eksik ya da tam, doğru ya da yanlış; alim'in ya da cahilin. Zaten insanın doğası gereği öyle olmak zorunda. Peki hiç düşündünüz mü: "söylemek" ve "anlatmak" arasındaki farkı? Birine bir şey söylemek kolaydır: ağzından eğri yada doğru kelimeleri dökersin. O kadar. Ama anlatmak... Anlatmak; bilgi vermek, izah etmek anlamlarına gelmektedir. Açıklamak... Bir konuyu açıklaman için önce o konuyu anlaman gerekir. Bu, bütün insanlar için böyledir. Aklı, kalbi, düşünceleri, ruhu karışık olan bir insan sadece söyler içindeki fırtınayı. Ama işler anlatmaya gelince, kendisinin bile bilmediği konuyu bir başkasına açıklamaya gelince... Cümlenin devamını zaten az buçuk "hepimiz" deneyimlemişizdir.
Devamı

Konuştuğumdan farklı yazıyorum, düşündüğümden farklı konuşuyorum ve düşünmem gerekenden daha farklı düşünüyorum. Böylece, tüm bunlar sonsuz ve derin bir karanlığa doğru devam edip gidiyor. -Franz Kafka

-
Bu aforizmayı, ikinci bölümünden başlayarak ele almam daha doğru olur. Nedir o bölüm? -Düşündüğümden farklı konuşuyorum. Buradaki vurguyu, aslında baskı altında olan bir insanın yaşadığı zorluğa işaret ettiği şeklinde yorumluyorum. Eğer tek bir insan bile -ki şu anda kimi gerçek gazetecilerin düştüğü durum budur- düşündüğünden farklı konuşmak zorunda "bırakılırsa", burada gerçek özgürlükten bahsedilemez. Düşündüğünden farklı konuşan bir insan -başkaları tarafından dayatılan düşüncelerden, diğer bir deyişle, düşünmeleri gerekenden- farklı düşündüğü için konuşamadığı konuları yazarak dışa vurmak zorunda kalır. Ve son olarak eğer bir insan inandığı gerçekleri ve/veya doğruları dilediği gibi -saygı çerçevesi her zaman bakidir- dışa vuramazsa önce kendisi, sonra da -inandığı doğrularla birlikte- yanlışa "maruz bırakılmış" çevresi karanlığa doğru çekilmeye devam eder.
Devamı