Aşk öyle bir şey ki, sanki sen bir bıçaksın ve ben de seni alıp kendime saplıyorum. -Franz Kafka

Aşk... uğruna savaşların çıktığı, hayatların yok olduğu, "düzen"lerin bozulduğu bu kavram... İnsanlar, tarih boyunca birbirlerine duydukları -karşı cins olmasına gerek yok- karşı konulmaz aşırı sevgi ve bağlılık duygusunu çeşitli sözcüklerde tanımladılar; ki bizim dilimizde de bu sözcüğün karşılığı "aşk"tır.

Neredeyse hepimiz -belki de gerçekten hepimiz- karşılıksız aşkın neler yaşattığını, insanları nasıl yıpratabileceğini gerek gözlemleyerek gerekse yaşayarak deneyimlemişizdir. Ama aşk öyle bir tutkudur ki insan acı çekeceğini bilse bile bu tutkunun peşinden koşmaya devam eder. Karşılıksız olsa da sever. Hani bir şarkı vardır ya: "Sevdim seni bir kere. Başkasını sevemem. Deli diyorlar bana. Desinler değişemem." Durum aynen de öyle.

Sonunda acı olduğunu bilse bile insan sevmeye devam eder. Çünkü aşk mantık işi değil, gönül işidir. Bir bıçağı bile bile kendine saplamaktır.