Benliğimin gerçek hissiyatına sadece dayanılmaz derecede mutsuz olduğum zamanlarda ulaşabiliyorum. -Franz Kafka

-
Burada -pek de kullanmadığımız- iki değişik kelime bizleri karşılıyor: "benlik" ve "hissiyat". İlk önce onların anlamlarını yazarak başlamak istiyorum:

Benlik: Bir varlığın öz varlığı, kişiliği, onu kendisi yapan şey, kendilik, şahsiyet. (TDK)
Hissiyat: Duygular, sezişler. (TDK)

Artık bu tanımların farkında olduğumuza göre konumuza geri dönebiliriz. "Dayanılmaz derecede mutsuz olmak"la başlayalım. Büyük bir acı hayal edin. En sevdiğiniz kişileri, uzuvlarınızı -kısacası sizin için değerli olanları- kaybettiğiniz bir gerçeklik mesela... Bu dayanılmaz mutsuzluk -acı kısmını geçtiğimizi varsayıyorum- bize nasıl bir ortam hazırlar sizce? Fazla uç bir düşünce oldu belki de bu mutsuzluk örneği. Biraz basitleştirelim...

Birlikte gülüp eğlendiğiniz bir arkadaşınızı hayal edin, ve bir anda ona istemeden bir zarar verdiğinizi. Eğlenirken -eğlenceden başka- hangi duyguları tattınız? Zevk mi? Haz mı? Aslında bunların hepsi eğlenceye varan duygulardır, ve -bu duygular- kişiliğimizin önüne birer perde çekerler. O an mutlu birer insanız, ve o an hiç bitmesin isteriz. Mutluluk tek amacımız olur, onun için yaşarız. Ama arkadaşımıza zarar verdiğimiz anda mutsuzluk -o perdeyi- yırtmaya başlar. Hemen bizi biz yapan iç güdülerimiz harekete geçmeye başlar ve sezgi yeteneğimiz tekrar ortaya çıkar. Artık "mutluluk sarhoşu" değilizdir. Sarhoşluk, yerini farkındalığa bırakır. Kendi kişiliğimizin farkındalığına...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben bir kafesim; kuşunu arayan. -Franz Kafka

-
Kuş ve kafes ikilisini çoğumuz duymuşuzdur. Hatta en meşhur sözlerden birisi de şudur sözdür: "Bülbülü altın kafese koymuşlar illede vatanım demiş." Altın kafese kapatan kişi onu ne kadar severse sevsin... Şimdi olaya farklı bir taraftan bakıyoruz: bu sefer kafes biziz. Bir kafes olmak çeşitli şekillerde yorumlanabilse de en bariz tanımlaması "hapsetmek" üzerinedir. Bir kafes olarak -var oluş nedenimiz gereği- içimizde bir "şey" saklamalıyız, bir canlı. Ve şunu biliyoruz ki bir kafeste "genellikle" canlılar zorla tutulurlar. Biz de saplantılı olarak sevdiğimiz, bizden uzaklaşmasını istediğimiz, sadece bizim olmasını istediğimiz kişiler ararız hayatımızda; ve o kişileri içimize hapsederiz. Başkasına ait olabileceği düşüncesi bile bazen katlanılmaz olur. O kişiyi -kuşu- içimize -kafese- hapsettiğimiz zaman, artık bizden kendi isteğiyle kurtulamaz. Ta ki kafesi kendimiz açana, veya kafes kırılana kadar...
Devamı

Anlatamam. İçimde neler olup bittiğini hiç kimseye anlatamam. Kendime bile anlatamıyorum. -Franz Kafka

-
Söylemek ne kadar kolay değil mi? Herkes bir şeyler söyler. Herkesin her konuda bir fikri vardır: eksik ya da tam, doğru ya da yanlış; alim'in ya da cahilin. Zaten insanın doğası gereği öyle olmak zorunda. Peki hiç düşündünüz mü: "söylemek" ve "anlatmak" arasındaki farkı? Birine bir şey söylemek kolaydır: ağzından eğri yada doğru kelimeleri dökersin. O kadar. Ama anlatmak... Anlatmak; bilgi vermek, izah etmek anlamlarına gelmektedir. Açıklamak... Bir konuyu açıklaman için önce o konuyu anlaman gerekir. Bu, bütün insanlar için böyledir. Aklı, kalbi, düşünceleri, ruhu karışık olan bir insan sadece söyler içindeki fırtınayı. Ama işler anlatmaya gelince, kendisinin bile bilmediği konuyu bir başkasına açıklamaya gelince... Cümlenin devamını zaten az buçuk "hepimiz" deneyimlemişizdir.
Devamı

Konuştuğumdan farklı yazıyorum, düşündüğümden farklı konuşuyorum ve düşünmem gerekenden daha farklı düşünüyorum. Böylece, tüm bunlar sonsuz ve derin bir karanlığa doğru devam edip gidiyor. -Franz Kafka

-
Bu aforizmayı, ikinci bölümünden başlayarak ele almam daha doğru olur. Nedir o bölüm? -Düşündüğümden farklı konuşuyorum. Buradaki vurguyu, aslında baskı altında olan bir insanın yaşadığı zorluğa işaret ettiği şeklinde yorumluyorum. Eğer tek bir insan bile -ki şu anda kimi gerçek gazetecilerin düştüğü durum budur- düşündüğünden farklı konuşmak zorunda "bırakılırsa", burada gerçek özgürlükten bahsedilemez. Düşündüğünden farklı konuşan bir insan -başkaları tarafından dayatılan düşüncelerden, diğer bir deyişle, düşünmeleri gerekenden- farklı düşündüğü için konuşamadığı konuları yazarak dışa vurmak zorunda kalır. Ve son olarak eğer bir insan inandığı gerçekleri ve/veya doğruları dilediği gibi -saygı çerçevesi her zaman bakidir- dışa vuramazsa önce kendisi, sonra da -inandığı doğrularla birlikte- yanlışa "maruz bırakılmış" çevresi karanlığa doğru çekilmeye devam eder.
Devamı