Kalkıp odandan çıkmana hiç gerek yok. Olduğun yerde oturmaya devam et ve dinle. Hatta dinleme bile. Sadece bekle. Sessiz, sakin ve tek başına. İşte o zaman, dünyanın tüm çıplaklığıyla kendini sana teslim ettiğini göreceksin. Başka çıkar yolu yok çünkü. Büyük bir zevkle kapanacaktır ayaklarına. -Franz Kafka

-
Hayatın koşturmacasına kaçımız -her zaman olmasa bile çoğu zaman- kendisini kaptırdı acaba? Ben cevap veriyim: hepimiz. Kimimiz eve ekmek götürmek derdinde, kimimiz sınıfını geçmenin derdinde, kimimiz yarınki tiyatroda oynayacağı rolü düşünürken, kimimiz de altın gününde yapacağı yemeği düşünüyor. Düşünmek paha biçilemez bir silah -zaten öyle düşünmesem bu yazıyı niye okuyayım derseniz haksız olmazsınız :)-, ama doğru kullanılırsa. Bu silahı oturduğunuz yerde bile kullanabilirsiniz, ama sakın ha hedef almayı unutmayın. Hayatın kargaşasından uzak ve sadece bu silahla birlikte kalırsanız, tamamen ona yoğunlaşır ve onu çözümlemeye başlarsınız. Dünya, hayal edebileceğinizden çok daha kötü bir sırdaştır. Silahı ona sadece doğrulttuğunuzda, tek kurtuluşunun size açılmak olduğunu bilecektir. Akılla yaratılan kavramları, akla geri vermek... Bunu yaparken büyük bir zevk alacaktır. Özden geleni, öze verirken...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ben bir kafesim; kuşunu arayan. -Franz Kafka

-
Kuş ve kafes ikilisini çoğumuz duymuşuzdur. Hatta en meşhur sözlerden birisi de şudur sözdür: "Bülbülü altın kafese koymuşlar illede vatanım demiş." Altın kafese kapatan kişi onu ne kadar severse sevsin... Şimdi olaya farklı bir taraftan bakıyoruz: bu sefer kafes biziz. Bir kafes olmak çeşitli şekillerde yorumlanabilse de en bariz tanımlaması "hapsetmek" üzerinedir. Bir kafes olarak -var oluş nedenimiz gereği- içimizde bir "şey" saklamalıyız, bir canlı. Ve şunu biliyoruz ki bir kafeste "genellikle" canlılar zorla tutulurlar. Biz de saplantılı olarak sevdiğimiz, bizden uzaklaşmasını istediğimiz, sadece bizim olmasını istediğimiz kişiler ararız hayatımızda; ve o kişileri içimize hapsederiz. Başkasına ait olabileceği düşüncesi bile bazen katlanılmaz olur. O kişiyi -kuşu- içimize -kafese- hapsettiğimiz zaman, artık bizden kendi isteğiyle kurtulamaz. Ta ki kafesi kendimiz açana, veya kafes kırılana kadar...
Devamı

Anlatamam. İçimde neler olup bittiğini hiç kimseye anlatamam. Kendime bile anlatamıyorum. -Franz Kafka

-
Söylemek ne kadar kolay değil mi? Herkes bir şeyler söyler. Herkesin her konuda bir fikri vardır: eksik ya da tam, doğru ya da yanlış; alim'in ya da cahilin. Zaten insanın doğası gereği öyle olmak zorunda. Peki hiç düşündünüz mü: "söylemek" ve "anlatmak" arasındaki farkı? Birine bir şey söylemek kolaydır: ağzından eğri yada doğru kelimeleri dökersin. O kadar. Ama anlatmak... Anlatmak; bilgi vermek, izah etmek anlamlarına gelmektedir. Açıklamak... Bir konuyu açıklaman için önce o konuyu anlaman gerekir. Bu, bütün insanlar için böyledir. Aklı, kalbi, düşünceleri, ruhu karışık olan bir insan sadece söyler içindeki fırtınayı. Ama işler anlatmaya gelince, kendisinin bile bilmediği konuyu bir başkasına açıklamaya gelince... Cümlenin devamını zaten az buçuk "hepimiz" deneyimlemişizdir.
Devamı

Konuştuğumdan farklı yazıyorum, düşündüğümden farklı konuşuyorum ve düşünmem gerekenden daha farklı düşünüyorum. Böylece, tüm bunlar sonsuz ve derin bir karanlığa doğru devam edip gidiyor. -Franz Kafka

-
Bu aforizmayı, ikinci bölümünden başlayarak ele almam daha doğru olur. Nedir o bölüm? -Düşündüğümden farklı konuşuyorum. Buradaki vurguyu, aslında baskı altında olan bir insanın yaşadığı zorluğa işaret ettiği şeklinde yorumluyorum. Eğer tek bir insan bile -ki şu anda kimi gerçek gazetecilerin düştüğü durum budur- düşündüğünden farklı konuşmak zorunda "bırakılırsa", burada gerçek özgürlükten bahsedilemez. Düşündüğünden farklı konuşan bir insan -başkaları tarafından dayatılan düşüncelerden, diğer bir deyişle, düşünmeleri gerekenden- farklı düşündüğü için konuşamadığı konuları yazarak dışa vurmak zorunda kalır. Ve son olarak eğer bir insan inandığı gerçekleri ve/veya doğruları dilediği gibi -saygı çerçevesi her zaman bakidir- dışa vuramazsa önce kendisi, sonra da -inandığı doğrularla birlikte- yanlışa "maruz bırakılmış" çevresi karanlığa doğru çekilmeye devam eder.
Devamı